Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Η τέχνη του να αγνοείς και να πληγώνεις

Οι περισσότεροι άνθρωποι που υφίστανται αποκλεισμό εξομολογούνται ότι ακόμα κι ο ξυλοδαρμός, θα ήταν προτιμότερος από αυτό το σιωπηρό βασανιστήριο.
116751915
Μπροστά στην αίσθηση ανυπαρξίας που βιώνουν, το ξύλο αν και επώδυνο, θα ήταν, τουλάχιστον, μια έμμεση αναγνώριση ότι υπάρχουν, ότι δεν είναι εντελώς ανάξιοι προσοχής. Εξωφρενικό ακούγεται, αλλά η σχέση τα έχει αυτά.
Τη μία στιγμή μας ανεβάζει στους ουρανούς και την αμέσως επόμενη μας κατεβάζει στα τάρταρα. Αυτή είναι η δύναμή της και αυτό είναι το ρίσκο που παίρνουμε κάθε φορά που αγαπάμε: δεν ξέρουμε σε ποιο άκρο θα καταλήξουμε.
Καταλήγουμε πολύ χαμηλά, όταν εκείνος, στον οποίο εμείς νιώθουμε τη μεγαλύτερη ανάγκη να μιλάμε, μας φέρεται σαν να μην αξίζουμε να είμαστε συνομιλητές. Δεν ξέρω αν είναι μια μορφή κοινωνικού θανάτου, όπως λένε κάποιοι, αλλά σίγουρα είναι μια ύπουλη μορφή απόρριψης που, όπως κάθε απόρριψη, πλήττει τη βασική ανάγκη που μας κάνει ανθρώπους και μας κινητοποιεί: την ανάγκη να είμαστε αποδεκτοί.
Όταν με αγνοείς είναι σαν να μην υπάρχω
Δεν έχει σημασία ο λόγος για τον οποίο ο άλλος μας αγνοεί. Είτε έχει διάθεση χειρισμού και τιμωρίας, είτε το κάνει από ανωριμότητα ή επειδή δεν ξέρει άλλο τρόπο, οι συνέπειες είναι ίδιες: αποσταθεροποίηση σε όλα τα επίπεδα, που εκδηλώνεται σε τρία στάδια (Williams, 2007):
Στάδιο πρώτο: γενικός συναγερμός Ανεξάρτητα από το φύλο στο οποίο ανήκουμε ή την προσωπικότητά μας, η αίσθηση ότι μας αγνοούν προκαλεί ψυχολογικό πόνο εφάμιλλο με τον σωματικό.
Δεν είναι θέμα αδυναμίας ή ελαττώματος – όπως δεν μπορούμε παρά να πονέσουμε όταν σπάμε ένα πόδι ή ένα χέρι, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε συντετριμμένοι όταν αισθανθούμε ότι δεν υπάρχουμε στα μάτια του άλλου.
Η αίσθηση της σύνδεσης διακόπτεται βίαια και νιώθουμε την παρουσία μας να είναι ανεπιθύμητη ή να περνάει απαρατήρητη. Αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για την αξία μας και τις ικανότητές μας κι αναρωτιόμαστε τι κάναμε για να αξίζουμε τέτοια συμπεριφορά.
Αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε κανένα έλεγχο της κατάστασης, ότι η φωνή μας δεν ακούγεται κι ότι δεν υπάρχει τρόπος να παρέμβουμε και να επηρεάσουμε τα γεγονότα. Ξαφνικά, ο κόσμος χάνει το νόημα του και όλα μοιάζουν άσκοπα – δεν καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, ούτε καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο βρισκόμαστε ακόμα εκεί και συνεχίζουμε.
Στάδιο δεύτερο: απόπειρες αποκατάστασης της ισορροπίας. Ο εγκέφαλός μας, αντιλαμβανόμενος την απειλή, μας υπαγορεύει να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε να πονάμε.
Μας πιάνει πανικός, ανυπομονησία και επιτακτική ανάγκη να διατηρήσουμε το δεσμό ώστε να πάψουμε να υποφέρουμε. Συμμορφωνόμαστε με ό,τι φανταζόμαστε ότι είναι οι όροι του άλλου, γινόμαστε πειθήνιοι έως δουλοπρεπείς προκειμένου να κάμψουμε τις αντιστάσεις του και φτάνουμε στο σημείο να αναλαμβάνουμε εξολοκλήρου την ευθύνη, απολογούμενοι για φανταστικά εγκλήματα που υποτίθεται διαπράξαμε, με την ελπίδα ότι έτσι θα εξομαλυνθεί η κατάσταση.
Το κακό είναι ότι, τις περισσότερες φορές, δεν ξέρουμε για ποιο λόγο «τιμωρούμαστε», οπότε οι απόπειρες επανασύνδεσης που κάνουμε χτυπάνε στα τυφλά. Ο άλλος σπανίως μας δίνει κάποιο στοιχείο, σε σημείο που αναρωτιόμαστε αν αντλεί ικανοποίηση από το μπέρδεμά μας, ενώ οι προσπάθειες να μπούμε στο κεφάλι του και να διαβάσουμε το μυαλό του ποτέ δεν φέρνουν αποτέλεσμα.
Στενοχωριόμαστε και, συγχρόνως, θυμώνουμε που παλεύουμε ολομόναχοι και αβοήθητοι για κάτι που μοιάζει με χαμένη υπόθεση. Σε ακραίες περιπτώσεις, όταν σβήνει κάθε ελπίδα να κερδηθεί ξανά η αποδοχή, κάποιοι άνθρωποι γίνονται ανοιχτά επιθετικοί, προσπαθώντας να ανακτήσουν έτσι, τουλάχιστον τον έλεγχο.
Τάσεις δολοφονίας, απόπειρες δολοφονίας ή πραγματικές δολοφονίες, ακόμα και μαζικές, όπως των πιτσιρικάδων που εισβάλλουν στα σχολεία και εξαπολύουν πυρ κατά πάντων, είναι πιθανό να συμβαίνουν στα πλαίσια του φαινομένου που συζητάμε (Williams, 2007).
Στάδιο τρίτο: παραίτηση. Αν γλυτώσουμε τον φόνο, κάποια στιγμή, μετά από άπειρους τσακωμούς, ικεσίες ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, οι αντοχές πέφτουν και τα αποθέματα ενέργειας εξαντλούνται. Και τότε τα παρατάμε.
Εδώ, μιλάμε για απελπισία, κατάθλιψη, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, ακόμα και κατατονία ή τάσεις αυτοκτονίας. Είναι το σημείο που πλέον ζούμε ως φαντάσματα παρατηρώντας πώς θα ήταν η ζωή αν δεν υπήρχαμε (Williams, 2007).
Γιατί ανέχομαι να με αγνοείς
Παρόλο που ο αποκλεισμός επηρεάζει τους πάντες αδιακρίτως, δεν ξέρουμε πώς και γιατί επιλέγει ο καθένας να αντιδράσει όταν γίνεται στόχος (Williams, 2007). Η αίσθησή μου είναι ότι, οι άνθρωποι που δεν έχουν καλύψει επαρκώς τις πρωταρχικές ανάγκες τους, «κινδυνεύουν» περισσότερο από τον αποκλεισμό, σε σχέση με εκείνους που φαίνεται να είναι πιο «γεμάτοι».
Μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν ένιωσαν ποτέ αποδεκτοί, που αισθάνονται ότι δεν ανήκουν πουθενά, που έχουν χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης, που δεν νιώθουν να έχουν έλεγχο στη ζωή τους και που αγωνίζονται να βρουν νόημα και σκοπό χωρίς να τα καταφέρνουν.
Όσοι μεγαλώσαμε με ένα γονιό που συνήθιζε να μας αγνοεί προκειμένου να μας τιμωρήσει ή να μας εξαναγκάσει να κάνουμε εκείνο που ήθελε, έχουμε προγραμματιστεί έτσι ώστε να συμμορφωνόμαστε στους άλλους προκειμένου να κερδίσουμε λίγα ψίχουλα αποδοχής.
Ως παιδιά δεν είχαμε την επιλογή να θυμώσουμε και να απαιτήσουμε δίκαιη συμπεριφορά, ούτε αντέχαμε να σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος από τον οποίο ήμασταν απολύτως εξαρτημένοι ήταν ένας άνθρωπος σκληρός ή αδιάφορος.
Η ιδέα αυτή, όχι απλά δεν αντέχεται συναισθηματικά από τον παιδικό ψυχισμό, αλλά, εν δυνάμει, είναι και απειλητική για τη ζωή. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε τότε, ήταν να στρέψουμε τα αρνητικά συναισθήματα μέσα μας και να πάρουμε το φταίξιμο πάνω μας: «εγώ φταίω που δεν μου μιλάει, αν ήμουν καλό παιδί θα μου μιλούσε».
Με αυτό τον τρόπο νιώθαμε ότι υπήρχε περιθώριο βελτίωσης της θέσης μας, πιστεύαμε ότι αν «διορθωνόμασταν» και γινόμασταν όπως μας ήθελε, ο γονιός θα μας «συγχωρούσε» και θα άρχιζε να μας μιλάει ξανά.
Μεγαλώσαμε λαμβάνοντας αποδοχή υπό όρους, άρα είμαστε εξαρτημένοι από την αποδοχή των άλλων, έχουμε την τάση να νιώθουμε ενοχή με το παραμικρό, δεν αντέχουμε την απόρριψη, δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε την προσοχή και τείνουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για οτιδήποτε συμβαίνει, αγνοώντας τα όρια μεταξύ ημών και των άλλων (οι συνέπειες της έλλειψης αποδοχής κατά το μεγάλωμα αναλύονται διεξοδικά στο άρθρο: έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης).
Αν έτσι μεγαλώσαμε και έτσι είμαστε, δεν είναι τυχαίο που ο αποκλεισμός πατάει όλα τα κουμπιά μας. Είμαστε οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση, ο αποκλεισμός είναι παλιός γνώριμος. Μας κάνει να ξεθάβουμε όλα τα μέσα άμυνας που αναπτύξαμε ως παιδιά: υπομονή και συμμόρφωση για λίγη αποδοχή, αντοχή στην σκληρότητα και την αδιαφορία, ανθεκτικότητα στις βαριές και ανθυγιεινές συνθήκες. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Κουβαλώντας αυτή την εμπειρία, έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να διαλέξουμε ανθρώπους χειριστικούς για να σχετιστούμε. Όχι μόνο επειδή είναι κάτι που έχουμε ζήσει και το ξέρουμε καλά, αλλά κι επειδή έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ότι το να μας στερεί την προσοχή ο άνθρωπος που αγαπάμε και υποτίθεται μας αγαπά, είναι κάτι κανονικό και συνηθισμένο.
Υπομένω, παλεύω, αλλάζω ή φεύγω;
Το κακό είναι ότι η έρευνα δεν έχει απαντήσει ακόμα στο πώς σταματάει ο αποκλεισμός ή πώς μπορούν να μειωθούν οι επιπτώσεις του (ZADRO et al., 2007). Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ το θέμα, προτείνονται ή ανοίγονται, χοντρικά και εντελώς σχηματικά, τέσσερις δρόμοι: συνεχίζουμε παθητικά να το υπομένουμε.
Επειδή νιώθουμε ότι τον άλλον τον αγαπάμε ή επειδή εξαρτόμαστε οικονομικά από κείνον ή επειδή δεν πιστεύουμε στις δυνάμεις μας να αλλάξουμε τα πράγματα ή επειδή πιστεύουμε ότι είναι αργά πια να δούμε τα θέματά μας, δηλαδή τι μας οδήγησε σε αυτή τη σχέση και τι μας κρατάει σε αυτή.
Το τίμημα που πληρώνουμε μένοντας, είναι ότι μονίμως πνίγουμε τις δικές μας ανάγκες και καταπίνουμε όσα πραγματικά νιώθουμε και αισθανόμαστε, επειδή τρέμουμε στην ιδέα να αντιμετωπίσουμε τη σιωπή για ακόμα μία φορά.
Καταπιέζοντας τον αυθεντικό εαυτό μας, προφανώς, συσσωρεύουμε πίκρα, θυμό και απωθημένα, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να διατηρήσουμε τη σχέση. Τα πράγματα, επιφανειακά, μοιάζουν να διευθετούνται, αλλά, συνήθως πρόκειται για ισορροπία του τρόμου.
Η απειλή και ο φόβος δεν σταματούν να πλανιούνται στον αέρα, η σχέση ποτέ δεν γίνεται αρκετά ασφαλής και η αποσύνδεση μεταξύ των δύο, έπειτα από πολλαπλά επεισόδια αποκλεισμού, είναι μάλλον μη αναστρέψιμη. Μένουμε και πληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα.
Επειδή μπερδεύουμε την εξάρτηση με την αγάπη ή επειδή νιώθουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να παλέψουμε τη φωτιά με τη φωτιά. Δεν έχουμε καμία διάθεση να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να δούμε τα θέματά μας, είμαστε θυμωμένοι και πληγωμένοι και θέλουμε να πληγώσουμε και να πονέσουμε.
Κουραστήκαμε να φερόμαστε πολιτισμένα και να παριστάνουμε τους υπεράνω, αγνοούμε κι εμείς τον άλλο και μπαίνουμε σε παιχνίδια δύναμης μαζί του. «Πέφτουμε στο επίπεδο του» και απαντάμε στην κακοποίηση με κακοποίηση, θέλοντας να του δώσουμε μια γεύση από το δικό του φάρμακο, «μιλώντας» του στη μόνη γλώσσα που φαίνεται να καταλαβαίνει.
Το παιχνίδι αυτό είναι επικίνδυνο κι έχει απρόβλεπτες συνέπειες, ο καθένας προχωράει με ατομική του ευθύνη. Μένουμε και προσπαθούμε να αλλάξουμε Επειδή τον άλλον τον αγαπάμε κι επειδή δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε χωρίς να αγωνιστούμε πρώτα. Επειδή ξέρουμε, πιστεύουμε ή ελπίζουμε ότι ο άλλος, κατά βάθος, δεν έχει κακή πρόθεση.
Ψύχραιμα και χωρίς κατηγορίες, του δηλώνουμε ότι όποτε νιώσει έτοιμος θα είμαστε εκεί να μιλήσουμε και μετά τον αφήνουμε στην ησυχία του, ενώ εμείς συνεχίζουμε τη ζωή μας, εστιάζοντας στον εαυτό μας. Η ιδέα είναι ότι αν καταφέρουμε να μην μας ελέγχει ο αποκλεισμός, αργά ή γρήγορα, ο άλλος θα τον σταματήσει, αφού πλέον δεν θα πετυχαίνει το σκοπό του.
Αυτό που κάνουμε είναι ότι προσπαθούμε να δούμε τα θέματα μας και να αλλάξουμε τον εαυτό μας ΕΝΤΟΣ της σχέσης, ελπίζοντας ότι η δική μας αλλαγή θα επιφέρει αλλαγή στη δυναμική της σχέσης, στην οποία, νέα δυναμική, ο άλλος δεν μπορεί παρά να προσαρμοστεί, εφόσον επιθυμεί να παραμείνει στη σχέση.
Φεύγουμε Επειδή εκτός από τον άλλο, αγαπάμε και τον εαυτό μας και τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Επειδή εμείς αλλάξαμε τους τρόπους μας, αλλά εκείνος δεν θέλησε να αλλάξει τους δικούς του. Επειδή εκείνος δεν θέλει να είναι μαζί μας αν δεν μπορεί να μας ελέγξει.
Φτάνει η στιγμή που αρνούμαστε να επενδύσουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια στην προσπάθεια να μάθουμε έναν ενήλικα να φέρεται ως ενήλικας όταν θυμώνει. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δική μας δουλειά να «θεραπεύσουμε» τους άλλους, πόσο μάλλον αν δεν μας το ζητήσουν και δεν το επιθυμούν.
Είναι η στιγμή που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σταματήσει να προσπαθεί να διορθώσει κάτι που δεν διορθώνεται και να ζητά εξηγήσεις από κάποιον που αρνείται να μιλήσει. Βγάζουμε τον εαυτό μας από το ρόλο του θύματος και στρέφουμε το φακό σε εμάς και τα θέματά μας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού μας.
Για να μπορέσουμε να τερματίσουμε αυτή την, έτσι κι αλλιώς, ταλαιπωρημένη σχέση θα χρειαστεί μάλλον να χτίσουμε λίγο την αυτοεκτίμησή μας, να μην φοβηθούμε την μοναξιά και να μην πανικοβληθούμε μπροστά στο άγνωστο που μας περιμένει. Η σύναψη δεσμών μετά από μια τέτοια σχέση δεν θα είναι εύκολη.
Η ευαισθησία μας στην απόρριψη είναι πιθανό να έχει ενταθεί και ίσως μας πάρει κάποιο χρόνο μέχρι να «δυναμώσουμε» και να μπορέσουμε να εμπιστευτούμε ξανά. Είναι δύσκολος δρόμος, μερικές φορές δεν διανύεται χωρίς βοήθεια, όμως δεν είναι ακατόρθωτο – όπως λέμε συχνά, το πρώτο βήμα είναι το δυσκολότερο.
Συμπέρασμα 
Δεν υπάρχουν συμπεράσματα. Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του και είναι υπεύθυνος για τις μεθόδους επικοινωνίας που χρησιμοποιεί και τους ανθρώπους που επιλέγει. Είναι δικαίωμά μας να φερθούμε ώριμα ή ανώριμα, να εκφραστούμε ευθέως ή πλαγίως, να προσπαθήσουμε να χτίσουμε ή να προσπαθήσουμε να διαλύσουμε.
Το θέμα είναι αν οι κόσμοι και οι τρόποι μας ταιριάζουν. Ή συναντιόμαστε σε ένα κοινό τόπο ή χωρίζουν οι δρόμοι μας. Ας πάρουμε μια απόφαση, αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον επειδή η γκρίνια είναι το πιο ανώφελο, περιττό και λιγότερο γοητευτικό χαρακτηριστικό του κόσμου.
Γράφει η Βιβή Φατούρου

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Πριν συγχωρέσεις τους άλλους, συγχώρεσε τον εαυτό σου

Απόσπασμα από το βιβλίο της Louise Hay «Έλκεις αυτό που δηλώνεις» – Εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
Η δουλειά με τον καθρέφτη είναι πολλές φορές άβολη και ίσως να θέλεις να την αποφύγεις. Αν στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, είναι πολύ εύκολο να το σκάσεις από την πόρτα. Πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερα να κάθεσαι μπροστά στον καθρέφτη. Εγώ χρησιμοποιώ τον ολόσωμο καθρέφτη στο πίσω μέρος της πόρτας στην κρεβατοκάμαρα μου. Κάθομαι μπροστά του μ’ ένα κουτί χαρτομάντηλα δίπλα μου.
Αφιέρωσε χρόνο γι’ αυτή την άσκηση. Κάν’ τη όσο συχνά θέλεις. Το πιθανότερο είναι ότι είναι αρκετοί αυτοί που χρειάζεται να συγχωρήσεις.
Κάθισε μπροστά στον καθρέφτη. Κλείσε τα μάτια και πάρε μερικές βαθιές αναπνοές. Σκέψου όλους εκείνους που σε έχουν πληγώσει. Άφησε τους να περάσουν μέσα από το νου σου. Τώρα άνοιξε τα μάτια και άρχισε να μιλάς σε έναν απ’ αυτούς. Πες κάτι του είδους: «Με πλήγωσες βαθιά. Όμως δε θα μείνω κολλημένος στο παρελθόν. Είμαι πρόθυμος να σε συγχωρήσω». Πάρε μια βαθιά αναπνοή και πες: «Σε συγχωρώ και σε απελευθερώνω». Πάρε άλλη μια βαθιά αναπνοή και πες: «Είσαι ελεύθερος, και είμαι κι εγώ ελεύθερος».
Παρατήρησε τα συναισθήματα σου. Μπορεί να νιώθεις αντίσταση ή να αισθάνεσαι ήρεμος. Αν νιώθεις αντίσταση, πάρε μια βαθιά αναπνοή και πες: «Είμαι πρόθυμος να απελευθερώσω κάθε αντίσταση».
Ίσως σήμερα να συγχωρήσεις πολλούς ανθρώπους. Ίσως μόνο έναν. Δεν έχει σημασία. Όπως και να κάνεις αυτή την άσκηση, είναι τέλεια για σένα. Η συγχώρηση είναι σαν να ξεφλουδίζεις ένα κρεμμύδι. Αν τα «φλούδια» είναι πολλά, άφησε το για λίγο. Μπορείς να ξαναγυρίσεις όποτε θέλεις και να προχωρήσεις λίγο ακόμα. Αναγνώρισε στον εαυτό σου το γεγονός ότι ήσουν πρόθυμος ακόμα και να ξεκινήσεις αυτή την άσκηση.
Καθώς συνεχίζεις την άσκηση, είτε σήμερα είτε μια άλλη μέρα, βάλε κι άλλους στη λίστα της συγχώρεσης σου.
Αυτοί μπορεί να είναι:
• μέλη της οικογένειας σου
• δάσκαλοι
• συμμαθητές
• ερωτικοί σύντροφοι
• φίλοι
• συνάδελφοι
• κυβερνητικοί φορείς ή πρόσωπα εξουσίας
• μέλη ή προσωπικό της εκκλησίας
• γιατροί
• ο Θεός
• άλλες φιγούρες εξουσίας
• ο εαυτός σου
Πάνω απ’ όλα, συγχώρησε τον εαυτό σου.
Πάψε να είσαι τόσο σκληρός μαζί του. Δε χρειάζεσαι αυτοτιμωρία. Έκανες πάντα το καλύτερο που μπορούσες.
Κάθισε πάλι μπροστά στον καθρέφτη με τη λίστα σου. Πες σε κάθε άτομο που είναι γραμμένο εκεί: «Σε συγχωρώ για………………………..».
Πάρε βαθιά αναπνοή. «Σε συγχωρώ και σε απελευθερώνω».
Πήγαινε παρακάτω στη λίστα σου. Αν αισθάνεσαι ότι δε νιώθεις πια θυμό ή μνησικακία για κάποιον, διάγραψε τον. Αν δεν έχεις απελευθερωθεί ακόμα από το θυμό σου, άφησε τον γραμμένο στη λίστα και δούλεψε μαζί του αργότερα. Καθώς θα συνεχίζεις αυτή την άσκηση, θα νιώσεις να φεύγει τεράστιο βάρος από τους ώμους σου. Ίσως εκπλαγείς από το πόσο πολλά και άχρηστα βάρη κουβαλούσες. Να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου όταν περνάς από αυτήν τη διαδικασία της κάθαρσης.


Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Πόσο θάρρος χρειάζεται στη ζωή μας ?


Πόσο θάρρος χρειάζεται η ζωή;

Γεννιόμαστε θαρραλέοι ή γινόμαστε; Πότε το θάρρος γίνεται επικίνδυνο και πότε μετατρέπεται σε θράσος; Και, τελικά, πόση δόση θάρρους χρειαζόμαστε στη ζωή μας;


Η απόφαση για ένα νέο ξεκίνημα σε μια ξένη χώρα, η άνευ όρων παράδοσή μας σε έναν καινούργιο έρωτα ή η πτώση με μπάντζι τζάμπινγκ από τον ισθμό της Κορίνθου είναι καταστάσεις που, αν και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, απαιτούν το ίδιο συστατικό για να γίνουν πραγματικότητα: θάρρος. 

1. «Ο τολµών νικά». Η επιτυχία ακολουθεί πράγµατι τους θαρραλέους; Το θάρρος είναι το αίσθημα που πρέπει να βγάλουμε στην επιφάνεια αν θέλουμε να αλλάξουμε διάφορα πράγματα στη ζωή μας. Όποιος δεν σκοπεύει να ξεπεράσει τον εαυτό του, όποιος δεν αντέχει να δοκιμάσει κάτι νέο, δεν μπορεί να ζήσει επιτυχημένες αλλαγές στη ζωή του. Αν κάποιος, δηλαδή, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με θάρρος το αφεντικό του και να ζητήσει αύξηση, δεν πρόκειται να δει επιπλέον μηδενικά στον μισθό του. Αντίστοιχα και όποιος δεν παίρνει το ρίσκο να νιώσει απογοήτευση, δεν θα μπορέσει να ερωτευτεί πραγματικά. Ο θαρραλέος, λοιπόν, έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει, αφού τολμά να σκεφτεί πρωτοποριακά και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Ωστόσο, όταν το θάρρος δεν συνοδεύεται από λογική επεξεργασία, το άτομο είναι πολύ πιθανό να ριψοκινδυνεύσει και να αποτύχει. 

2. Θα ήθελα να αλλάξω πράγµατα στη ζωή µου, αλλά δεν έχω το θάρρος να το κάνω.
Πώς να ξεκινήσω; 
Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αναλάβουμε την ευθύνη της ίδιας μας της ζωής. Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να μην υιοθετούμε παθητική στάση και να μην επαναλαμβάνουμε μονότονα φράσεις όπως: «Έτσι είμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω». Κάθε μικρή αλλαγή στην καθημερινότητά μας θα αυξήσει τη διάθεση και την ελπίδα μας για την επίτευξη των επόμενων. Χρειάζεται, λοιπόν, να σκεφτούμε τις αλλαγές που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε, να τις ιεραρχήσουμε και να πάρουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε με τη μικρότερη. Το ξεκίνημα θέλει ώθηση, κίνητρο και πίστη στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. 

3. Πρέπει να ακολουθώ κάθε παρόρµησή µου για αλλαγή; Εξαρτάται. Δεν πρέπει επειδή νιώσαμε ένα αίσθημα δυσαρέσκειας να τα εγκαταλείψουμε όλα και να επιδιώξουμε πάση θυσία μια αλλαγή. Είναι σημαντικό να μην αποφασίζουμε μόνο ενάντια σε κάτι, αλλά και με την προοπτική κάποιου καινούργιου πράγματος. Να γνωρίζουμε ποια κατεύθυνση θέλουμε να ακολουθήσουμε. Ίσως, για παράδειγμα, το να συζητήσουμε με τους συναδέλφους μας σχετικά με την ανακατανομή των αρμοδιοτήτων στο γραφείο να κάνει πιο ενδιαφέρουσα τη δουλειά μας ή ένα σύντομο ταξίδι το Σαββατοκύριακο να βγάλει από τη χειμερία νάρκη τη σχέση με τον σύντροφό μας. Το σημαντικό, πάντως, είναι να έχουμε έναν ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό μας και να έχουμε σκεφτεί καλά τον τρόπο να τον πετύχουμε. 

4. Πότε το θάρρος γίνεται επικίνδυνο; Το θάρρος μπορεί πράγματι να μας οδηγήσει κάποιες στιγμές στη λήψη λανθασμένων αποφάσεων. Γι’ αυτό και θα μας φανεί πολύ βοηθητική μια λίστα με τις θετικές και τις αρνητικές επιπτώσεις κάθε απόφασής μας. Σκεφτόμαστε, για παράδειγμα, να κάνουμε μια νέα αρχή στο εξωτερικό. Από τη μια πλευρά, έχουμε στο μυαλό μας τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Πρέπει, όμως, να λάβουμε υπόψη μας και το πόσο εύκολα θα βρούμε δουλειά, καθώς και το αν θα μας αρέσει ο νέος τρόπος ζωής. Αφού ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά, μπορούμε να αποφασίσουμε. 

5. Γεννιόµαστε θαρραλέοι; Όχι, αλλά ο τρόπος που μεγαλώνουμε παίζει σπουδαίο ρόλο στο πόσο θαρραλέοι θα γίνουμε. Παιδιά τα οποία οι γονείς τους τα ενθαρρύνουν να δοκιμάζουν νέες εμπειρίες και τους επιτρέπουν να κάνουν λάθη έχουν περισσότερες πιθανότητες να μη φοβούνται να τολμήσουν. Αντίθετα, παιδιά που έχουν μεγαλώσει με υπερπροστατευτικούς γονείς είναι δυσκολότερο να καταφέρουν πράγματα μόνα τους κατά την ενήλικη ζωή τους. Η συζήτηση μαζί με την επιβράβευση και την πειθώ, καθώς και η ανάπτυξη των κατάλληλων προτύπων, είναι εξαιρετικά χρήσιμα όπλα που πρέπει να επιστρατεύσουν οι γονείς. 

6. Μαρτυρά η στάση του σώµατος έναν θαρραλέο άνθρωπο; Φυσικά. Ας φέρουμε στο μυαλό μας έναν γορίλα ο οποίος χτυπάει με τις γροθιές του το προτεταμένο του στήθος γεμάτος δύναμη και θάρρος. Ένας άνθρωπος που στέκεται ευθυτενής με το κεφάλι ψηλά και το στήθος προς τα έξω δίνει στους γύρω του ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα. Σύμφωνα, μάλιστα, με αμερικανική έρευνα, κάποιος που στέκεται όρθιος και έχει δυναμική παρουσία στον χώρο είναι πιθανότερο να είναι άνθρωπος με θάρρος, συγκριτικά με κάποιον που προσπαθεί να πιάνει όσο λιγότερο χώρο γίνεται (π.χ. είναι καθιστός σε μια γωνία). Οι μελετητές έδωσαν στους φοιτητές που συμμετείχαν στο πείραμα από 2 δολάρια στον καθένα και τους είπαν ότι μπορούσαν να τα κρατήσουν ή να τα παίξουν σε ένα τυχερό παιχνίδι, όπου υπήρχαν δύο πιθανότητες: να τα χάσουν ή να τα διπλασιάσουν. Στη συνέχεια, παρακολούθησαν τους φοιτητές που επέλεξαν να καθίσουν σε μικρές καρέκλες και αυτούς που προτίμησαν να «απλωθούν» σε άνετες πολυθρόνες γραφείου και παρατήρησαν ότι η δεύτερη ομάδα (όσοι επέλεξαν τις άνετες θέσεις) ρίσκαρε 45% περισσότερο από την πρώτη. 

7. Οι άνδρες είναι πιο θαρραλέοι; Για να αποκτήσει κανείς θάρρος, θα πρέπει σε πρώτη φάση να μάθει να συμφιλιώνεται με τα λάθη του και να δοκιμάζει πάλι από την αρχή. Θα πρέπει, με άλλα λόγια, να μην αφήνει την απογοήτευση να τον εμποδίζει να ξαναπροσπαθήσει. Συνήθως, όμως, οι γυναίκες δίνουν μεγάλη σημασία στα λάθη τους και μάλιστα συχνά αποφεύγουν ακόμα και να κάνουν κάτι από φόβο μήπως δεν τα καταφέρουν. Αντίθετα, οι άνδρες είναι πιο συμφιλιωμένοι με τα λάθη τους, επομένως τους είναι ευκολότερο να δοκιμάσουν νέες εμπειρίες. 

8. Πότε το θάρρος γίνεται θράσος; Όταν κανείς τολμά χωρίς σύνεση, συνείδηση και ευθύνη, τότε εύκολα μπορεί το θάρρος να μετατραπεί σε θράσος. Θέλει θάρρος να διεκδικήσει κανείς το δίκιο του, αλλά καταντά θράσος όταν καταπατά τα δικαιώματα των άλλων για να το επιτύχει. Καλό είναι, λοιπόν, το θάρρος της γνώμης να μη γίνεται θράσος της απόλυτης επίκρισης. 

Ασκήσεις θάρρουςΑν ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που θα θέλαμε να μας «καταπιεί η γη» όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κόσμο -και μάλιστα άγνωστο-, μπορούμε να δοκιμάσουμε κάποιες από τις παρακάτω «ασκήσεις θάρρους»:
  • Δοκιμάζουμε να πάρουμε τον λόγο σε συσκέψεις στη δουλειά ή σε κάποια συζήτηση με κόσμο.
  • Στη στάση του Μετρό ρωτάμε την ώρα ή ζητάμε πληροφορίες σχετικά με τα δρομολόγια.
  • Στα καταστήματα ρωτάμε τη γνώμη της πωλήτριας σχετικά με το ρούχο που δοκιμάζουμε.
  • Εξασκούμαστε στην «ντροπή», π.χ. αφήνοντας κάτι να πέσει κάτω με θόρυβο στο γραφείο.
  • Αν το φαγητό που παραγγείλαμε δεν μας ικανοποιεί, ζητάμε να μας φέρουν κάτι άλλο.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

http://www.siatsoucyprus.com/ 
https://www.youtube.com/channel/UCJG2hfjVzLZeTA9TJsanUDg

«Τοξικές» Σχέσεις , «Τοξικοί» Άνθρωποι


«Τοξικές» σχέσεις

Ξέρουμε για τοξικά απόβλητα, τοξικά νερά, τοξικά φυτά, τοξικές τροφές. Για τους «τοξικούς» ανθρώπους άραγε τι γνωρίζουμε;

Κι όμως, υπάρχουν και «τοξικοί» άνθρωποι, όπως χαρακτηριστικά τους ονομάζουν οι επιστήμονες. Είναι αυτοί που απομυζούν όλη μας την ενέργεια, χαλούν μονίμως τη διάθεσή μας και με την παρουσία τους και μόνο μας εξαντλούν. Είναι μάλιστα ικανοί να βλάψουν όχι μόνο την ψυχική μας ισορροπία, αλλά και την ίδια μας την υγεία. Πώς θα τους αναγνωρίσουμε και πώς θα χειριστούμε την επιρροή που ασκούν πάνω μας; 

Η επιστήμη είναι κατηγορηματική: Όταν ο περίγυρός μας (φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς) είναι «τοξικός», τότε δηλητηριάζει τη ζωή μας αργά και σταθερά. Έρευνα του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες έδειξε ότι οι «τοξικοί» φίλοι βλάπτουν σοβαρά την υγεία μας. Πιο συγκεκριμένα, όσοι συναναστρέφονταν με τέτοιου είδους ανθρώπους είχαν υψηλότερα ποσοστά φλεγμονωδών πρωτεϊνών (συγκεκριμένα, ιντερλευκίνης-6 και TNF υποδοχέα 2) στον οργανισμό τους, που έχουν ενοχοποιηθεί για την κατάθλιψη, τις καρδιοπάθειες, ακόμη και για διάφορες μορφές καρκίνου, συγκριτικά με όσους είχαν υγιείς φιλικές σχέσεις. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το ανθρώπινο σώμα παράγει περισσότερες φλεγμονώδεις πρωτεΐνες όταν συναναστρεφόμαστε με «τοξικούς φίλους». 

Πότε κινδυνεύουμε; Όταν ένας άνθρωπος μας προκαλεί συνεχώς νεύρα, θλίψη, αίσθημα κόπωσης, νύστα, άμεση ανάγκη για κατανάλωση υδατανθράκων ή μαλακών τροφών, όποια και αν είναι η φύση της σχέσης μας μαζί του (φιλική, συγγενική, ερωτική, επαγγελματική), πρέπει να βάλουμε όρια ή, αν η περίπτωσή του δεν παίρνει γιατρειά, ακόμα και να τον απομακρύνουμε από τη ζωή μας. 

Πώς θα τους αναγνωρίσουμε 
  • Είναι πάντα αρνητικοί.
  • Συνεχώς μας κρίνουν.
  • Γκρινιάζουν ακατάπαυστα.
  • Βλέπουν πάντα την κακή πλευρά της ζωής.
  • Έχουν μόνο κάτι δυσάρεστο να μας πουν.
  • Μας ανταγωνίζονται φανατικά.
  • Τους ευχαριστεί να μεμψιμοιρούν.
  • «Τρέφονται» από τη δική μας ζωή, γιατί δεν έχουν δική τους.
  • Είναι νάρκισσοι και τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους.

Η σχέση μας, λοιπόν, με τέτοιους ανθρώπους μάς «αρρωσταίνει» κατά κάποιον τρόπο. Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινιστεί ότι μπορεί να έχουν ένα μόνο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά ή και περισσότερα, σε πολύ έντονο όμως βαθμό, σε σημείο δηλαδή που να επηρεάζουν τη ζωή μας, να ρουφούν κυριολεκτικά όλη μας την ενέργεια, και συχνά να μας κάνουν δυστυχείς. 

WHO IS WHO Ας τους γνωρίσουμε, όμως, από πιο κοντά, ώστε να μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα την άμυνά μας απέναντί τους: 

1. Ο drama queen Ο χαρακτήρας τους μπορεί να μας εξουθενώσει, καθώς αυτοί δεν αναφέρουν απλώς, ούτε διηγούνται τις καθημερινές τους ιστορίες, αλλά τις ερμηνεύουν. Και γι’ αυτό θέλουν κοινό να ακούει, να θαυμάζει, να μένει με το στόμα ανοιχτό και να χειροκροτεί. «Το κρυολόγημά τους κράτησε ένα μήνα και παρά τρίχα δεν τους οδήγησε στον θάνατο», «Το μεγάλο κύμα που είδαν φέτος στην παραλία ήταν τσουνάμι»: Περιγράφουν το καθετί που τους συμβαίνει με υπερβολές που και οι ίδιοι τελικά ίσως τις έχουν πιστέψει. Ζουν ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα και δίνουν τη δική τους παράσταση. 
  • Πώς να προστατευτούμε Όταν δεν συναναστρεφόμαστε συχνά έναν τέτοιον άνθρωπο, μπορεί και να μας διασκεδάζει, όταν όμως πρόκειται για κάποιον πολύ δικό μας με τον οποίο βλεπόμαστε συχνά ή ακόμα χειρότερα ζούμε μαζί του, τότε αυτή η σχέση κουράζει πολύ. Δεν μπορούμε να ανήκουμε συνεχώς στο διαδραστικό κοινό που χειροκροτεί, συμπάσχει και αφήνει επιφωνήματα θαυμασμού. Βγαίνουμε, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτό το θέατρο του παραλόγου.

2. Ο γκρινιάρης 
Η γκρίνια, ειδικά όταν προέρχεται από πολύ κοντινούς μας ανθρώπους που ζουν στο σπίτι ή στη δουλειά μας, μπορεί να στοιχειώσει τη ζωή μας. Η σχέση μας μαζί τους καταντάει μονότονη, κουραστική και σε πολλές περιπτώσεις δυσβάσταχτη. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες έρευνες, η συστηματική γκρίνια μπορεί να προκαλέσει σε όσους την υφίστανται μέχρι και αλλοιώσεις στους νευρώνες του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επεξεργασία και την επίλυση προβλημάτων. 
  • Πώς να προστατευτούμε Δυστυχώς σε αυτού του είδους τις σχέσεις δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Συχνά η γκρίνια μετατρέπεται σε συμπεριφορά ρουτίνας που μπορεί και να τη συνηθίσουμε, όχι όμως χωρίς κόστος, καθώς διαταράσσει την ψυχική μας ηρεμία. Γι’ αυτό, παίρνουμε βαθιές ανάσες και ριζικές αποφάσεις.

3. Ο νάρκισσος 
Είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξει κανείς με νάρκισσους, καθώς έχουν μειωμένη ενσυναίσθηση. Δεν βάζουν σχεδόν ποτέ τον εαυτό τους στη θέση των άλλων, λόγω έλλειψης συναισθηματικής κατανόησης, αλλά και γιατί είναι επικεντρωμένοι στις δικές τους ανάγκες, στις οποίες δίνουν σταθερά προτεραιότητα, και πολύ συχνά αγνοούν τα όρια των άλλων. Για έναν νάρκισσο τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εκείνον. Γι’ αυτό επιζητά άπληστα την προσοχή των άλλων και λαχταρά συνεχώς τον θαυμασμό τους.
  • Πώς να προστατευτούμε Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προσδοκίες μας πρέπει να είναι ρεαλιστικές. Μην περιμένουμε πολλά από έναν νάρκισσο, γιατί θα απογοητευτούμε. Η σχέση αυτή είναι μονόπλευρη. Αν το πάρουμε απόφαση και δεν επενδύσουμε σε αυτήν, τότε δεν έχουμε να χάσουμε και πολλά. Αν όμως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να τον απομακρύνουμε.

4. Ο ζηλιάρης-ανταγωνιστικός 
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της προσωπικότητας είναι να υποβαθμίζει τον δικό μας τρόπο ζωής και να εξυψώνει τον δικό του. Αυτοί οι χαρακτήρες μάς ανταγωνίζονται συνέχεια, στη δουλειά, στις επιτυχίες, στα χρήματα, στην προσωπική ζωή. Είναι εκείνοι που λένε πολλά και κάνουν λίγα. Είναι ιδιαίτερα επικριτικοί σε οτιδήποτε μας δίνει χαρά ή μας καταξιώνει. Υποτιμούν τα προτερήματά μας, ζηλεύουν τη σχέση μας με άλλους ανθρώπους.
  • Πώς να προστατευτούμε Αν η κατάσταση είναι ανυπόφορη, τους βγάζουμε τελείως από τη ζωή μας. Αν όμως μας συνδέουν με αυτούς δεσμοί αγάπης ή αλληλεξάρτησης, τότε πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε ότι η ζήλια που εκδηλώνουν οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να οφείλεται σε βαθύτερες δυσλειτουργικές δομές της προσωπικότητάς τους και γι’ αυτό ίσως χρειάζονται πιθανότατα τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

5. Το θύμα 
Μια τέτοια προσωπικότητα μπορεί στην κυριολεξία να μας εξουθενώσει. Αυτοί οι τύποι ανθρώπων από το πρωί μέχρι το βράδυ κλαίγονται, μονολογούν και μουρμουρίζουν για τα δεινά που τους συμβαίνουν. Βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και ποτέ μισογεμάτο. Κάθε φορά που προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε, εκείνοι θα βρουν ένα «αλλά…». Μπροστά τους βλέπουν συνεχώς εμπόδια. Στη μνήμη τους ανακαλούν αποκλειστικά τα δυσάρεστα γεγονότα. Έχουν να μας διηγηθούν μόνο «ιστορίες δυστυχίας», με αποτέλεσμα να «μαυρίζουν» και τη δική μας ζωή. Η κάθε επαφή μαζί τους μας μεταμορφώνει σε ένα ψυχικό ράκος. Η προσωπικότητά τους είναι τόσο θλιβερή, που μας καταβάλλει. Δεν είναι μόνο ότι δεν είναι ευχάριστοι στην παρέα, αλλά αυτή η απαισιόδοξη στάση επηρεάζει και τη δική μας ζωή.
  • Πώς να προστατευτούμε Πιστεύουν ότι έχουν γεννηθεί άτυχοι και ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον τους. Έτσι είναι ο χαρακτήρας τους και γι’ αυτό δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Τους αφήνουμε να λένε αυτό που θέλουν. Δεν πασχίζουμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα που μας αναφέρουν, γιατί απλούστατα δεν ψάχνουν λύσεις. Θέλουν απλώς να τα πουν, να εκτονωθούν, κι εμείς να τους ακούσουμε. Αν μάλιστα συμφωνήσουμε και μαζί τους, μπορεί να μείνουν ευχαριστημένοι. Αν δεν μπορούμε να ξεκόψουμε τελείως από αυτούς, ας αραιώσουμε τουλάχιστον τις πολλές επαφές μαζί τους.

Οδηγός επιβίωσης 
Το συναίσθημα συνήθως θολώνει τη λογική και την κρίση μας και έτσι οι σχέσεις μας φτάνουν στα άκρα. Το πρώτο βήμα είναι να δούμε καθαρά αν υπάρχουν στη ζωή μας τέτοιου είδους άνθρωποι. Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν, πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Για να συμβεί αυτό όμως, είναι πολύ σημαντικό να απενοχοποιηθούμε, να μη νιώθουμε τύψεις - άλλωστε οφείλουμε να υπερασπιστούμε και τη δική μας υγεία. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις τα περιθώρια επιλογής δεν είναι πολλά. Η λύση συνήθως πρέπει να είναι ριζική: Ή τους απομονώνουμε από τη ζωή μας και γλιτώνουμε ή τους ανεχόμαστε με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται. Όταν είναι φίλοι μας, όσο δύσκολο κι αν είναι, πρέπει να οπλιστούμε με αποφασιστικότητα και να διαλύσουμε τη φιλία. Η φιλία άλλωστε είναι επιλογή μας και η επιλογή δεν είναι υποχρεωτικό να μας πληγώνει. Αν όμως είναι οι γονείς, τα αδέρφια ή ο σύντροφός μας, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα αγαπημένα και κοντινά μας πρόσωπα δεν μπορούμε να τα απομονώσουμε. Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν και κάθε φορά που τα βλέπουμε να γεμίζουμε με αρνητική ενέργεια. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους αποδεχτούμε, αλλά να θέσουμε όρια. Να τους μιλήσουμε με ευθύτητα και να τους δώσουμε, όσο γίνεται, να καταλάβουν ότι δοκιμάζουν τα όριά μας και ότι κάποια στιγμή η υπομονή μας θα εξαντληθεί. 


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΣΑΜΠΑ, MSc, κλινική ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτρια γνωσιακής-συμπεριφοριστικής κατεύθυνσης, συνεργάτιδα της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία».

http://www.siatsoucyprus.com/
https://www.youtube.com/channel/UCJG2hfjVzLZeTA9TJsanUDg

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Δείτε το αλλιώς ...


Δείτε το αλλιώς

Στη ζωή μας υπάρχουν πράγματι πολλά που μας στενοχωρούν και μας θυμώνουν και που είναι δύσκολο να αγνοήσουμε. Τι θα λέγατε αν αντ’ αυτών εστιάζαμε στα ωραία πράγματα που μας συμβαίνουν, όπως είναι οι φίλοι, τα όσα καταφέραμε, αλλά και τα όσα προσφέραμε στους άλλους;

Πώς θα σας φαινόταν αν αύριο το πρωί, όταν θα μπείτε στο αυτοκίνητό σας και θα μπλέξετε στην κίνηση, θα ενοχληθείτε από τους λόφους με τα σκουπίδια στην άκρη του δρόμου και θα εκνευριστείτε με τον ανάγωγο οδηγό που σας παίρνει τη σειρά στο φανάρι, αντί να χαλάσετε τη διάθεσή σας με όλα αυτά που σας συμβαίνουν, βάζατε το αγαπημένο σας CD να παίζει και το απολαμβάνατε; Όχι, ούτε τρελαθήκαμε τελείως ούτε φιλοδοξούμε να σας τρελάνουμε, απλώς σας προτείνουμε να ακολουθήσετε τις επιταγές της ψυχολογίας των θετικών συναισθημάτων, που τα τελευταία 10 χρόνια μας παροτρύνει να βιώνουμε θετικά συναισθήματα ανεξάρτητα από τα όποια αρνητικά μας συμβαίνουν, γιατί αυτό φαίνεται, σύμφωνα με μελέτες, ότι μπορεί να προσφέρει στην ψυχική μας κατάσταση και ενέργεια και μάλιστα όχι μόνο παροδικά, αλλά και μακροπρόθεσμα. 

1. Επενδύοντας στην ευχαρίστηση 

Πριν από τη δεκαετία του ’90 η ψυχολογία δεν συνήθιζε να μελετά τα θετικά συναισθήματα που πιθανώς νιώθει ή μπορεί να βιώσει κάποιος, γιατί είχε βάλει στο επίκεντρό της τα αρνητικά (λύπη, αποτυχία, στενοχώρια, θυμός, άγχος) και το πώς θα μπορούσε να τα καταπολεμήσει. Μέχρι τότε πίστευαν ότι τα θετικά συναισθήματα είναι μεν καλά και επιθυμητά, αλλά εφήμερα, και ότι ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να τους δίνουμε και μεγάλη σημασία, αφού δεν μας προσφέρουν κάτι μακροπρόθεσμα. Αργότερα, οι ειδικοί άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η βίωση θετικών συναισθημάτων θα μπορούσε να έχει ευεργετικά αποτελέσματα επάνω μας όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον, καθώς μας βοηθάει στο χτίσιμο πόρων, π.χ. κοινωνικών, γνωστικών κ.ά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν ασχολούμαστε με όσα μας δίνουν ευχαρίστηση, εκτός από την εφήμερη χαρά και ικανοποίηση που παίρνουμε κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν να δημιουργούμε παρακαταθήκες και για το μέλλον, αφού αναπτυσσόμαστε περισσότερο ως άνθρωποι, μπορούμε να γίνουμε πιο δημιουργικοί, να βελτιώσουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις, την αυτογνωσία μας, την ικανότητά μας να επιλύουμε προβλήματα, τη φαντασία μας, την αυτοπεποίθησή μας κ.λπ. Έτσι, η βίωση των θετικών συναισθημάτων βοηθά στην ψυχική μας υγεία είτε γιατί μας θωρακίζει και μας προστατεύει είτε επειδή επουλώνει προϋπάρχοντα ψυχολογικά τραύματα. 

2. Θετικά συναισθήματα δεν σημαίνει light συναισθήματα 

Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι Ευρωπαίοι, που έχουμε συνηθίσει να είμαστε ουσιαστικοί και συγκροτημένοι, όταν μας μιλάνε για θετικά συναισθήματα το μυαλό μας πηγαίνει αυτόματα σε μια αμερικάνικη μάλλον «ελαφριά» συνταγή, όπου όλα, ακόμα και τα χειρότερα, μπορούν να αντιμετωπιστούν αισιόδοξα, αρκεί να το θέλουμε ή να το πιστέψουμε. Οι ειδικοί όμως τονίζουν ότι η ψυχολογία των θετικών συναισθημάτων δεν αναφέρεται στο να χαιρόμαστε απλά, αλλά στο να νιώθουμε έντονα συναισθήματα, που συνήθως προκαλούνται από τις δράσεις μας. Τέτοια είναι η υπερηφάνεια, η περιέργεια, η δημιουργικότητα, ο αλτρουισμός, η αγάπη, η συγχώρεση, η αλληλεγγύη, η γενναιοδωρία, η βοήθεια, η συμπαράσταση, το να έχουμε έναν σκοπό-νόημα στη ζωή μας, το να νιώθουμε συμπόνια για τον εαυτό μας ακριβώς όπως αισθανόμαστε και για τους άλλους (ενώ συνήθως με τον εαυτό μας είμαστε πολύ σκληροί), χωρίς όμως να φτάνουμε και στην αυτολύπηση. Τα συναισθήματα αυτά είναι σημαντικό να τα βιώνουμε είτε ως άτομα είτε μέσα από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. 

3. Η θετική ψυχολογία δεν είναι συνταγή 

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και μια άλλη -πιο ακραία- έκφραση αυτής της θεωρίας, που λέει ότι μπορούμε να τα βλέπουμε όλα θετικά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές, ακόμα και τις ατυχίες, τις ασθένειες, τα ατυχήματα... Μας παροτρύνει, δηλαδή, να αντιμετωπίζουμε κάθε κρίση ως μια ευκαιρία για αλλαγή, για γνώση, για ενδοσκόπηση. Κάτι τέτοιο όμως είναι δύσκολο για την πλειονότητα των ανθρώπων, που συν τοις άλλοις έχουν ανάγκη και είναι απαραίτητο να «θρηνήσουν» όταν περνάνε κάποια δυσκολία, στο μέτρο βέβαια του φυσιολογικού. Η συγκεκριμένη τάση όμως βρίσκει επίσης αντίθετους αρκετούς επιστήμονες, που τονίζουν ότι μια τέτοια θεωρία θα μπορούσε να γίνει ακόμα και επικίνδυνη, καθώς είναι πιθανό να οδηγήσει τελικά τον άνθρωπο να νιώθει πολύ χειρότερα: ένοχος και υπεύθυνος τόσο επειδή δεν μπορεί να δει θετικά τα όσα τον ταλαιπωρούν και τον προβληματίζουν όσο και επειδή δεν έχει καταφέρει να επηρεάσει τα πράγματα -αφού έχει μάθει να πιστεύει ότι όλα είναι στο χέρι του- ώστε να αποβούν τελικά θετικά για τον ίδιο. 

4. Ας εκπαιδευτούμε να βλέπουμε τα καλα 

Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να εστιάσουμε στα θετικά συναισθήματα, γιατί οι περισσότεροι είμαστε «προγραμματισμένοι» να βλέπουμε τα αρνητικά. Μια άσκηση που προτείνουν οι ειδικοί είναι το βράδυ πριν κοιμηθούμε να σκεφτόμαστε μερικά πράγματα που συνέβησαν τη μέρα που πέρασε και για τα οποία νιώθουμε ευγνωμοσύνη, καθώς επίσης να φέρνουμε στο μυαλό μας στιγμές και περιστάσεις της ζωής μας όπου τα καταφέραμε και ήμασταν περήφανοι για τον εαυτό μας. Στη συνέχεια, χρειάζεται επίσης να παρατηρήσουμε γύρω μας και να ανακαλύψουμε πώς μας δημιουργούνται θετικά συναισθήματα. Αν, δηλαδή, παίρνουμε ευχαρίστηση με το να είμαστε δημιουργικοί, γενναιόδωροι, να προσφέρουμε, να εξερευνούμε ή με το να ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση, θα πρέπει να βάλουμε ως στόχο να ασχολούμαστε με δραστηριότητες που εντείνουν τα συναισθήματά μας αυτά. Από την άλλη, είναι σκόπιμο να προσπαθήσουμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να παρατηρεί και όσα θα μπορούσαν να μας δημιουργήσουν κάποιο θετικό συναίσθημα παράλληλα με όσα μας εκνευρίζουν ή μας στενοχωρούν, για παράδειγμα ένα ηλιοβασίλεμα, έναν ανθισμένο κήπο ή μια στιγμή ευτυχίας με τους αγαπημένους μας. Σημαντικό είναι επίσης να προσπαθούμε να επιμένουμε στα θετικά αυτά συναισθήματα όταν μας προκύπτουν, γιατί καθώς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συνηθίζουμε την ευτυχία, την αγάπη, την ομορφιά, ξεχνάμε τελικά εύκολα. 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΝ δρ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΣΤΑΛΙΚΑ, καθηγητή στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Θετικής Ψυχολογίας (www.positiveemotions.gr).


http://www.siatsoucyprus.com/
https://www.youtube.com/channel/UCJG2hfjVzLZeTA9TJsanUDg

Αισιοδοξία: Οδηγίες χρήσης για να την κατακτήσετε ...


Αισιοδοξία: Οδηγίες χρήσης για να την κατακτήσετε

Η ζωή είναι ωραία, ψιθυρίζουν οι ερωτευμένοι. Χρειάζεται όμως να μας έχει χτυπήσει το βέλος του φτερωτού θεού για να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο; Όχι. Τα καλά νέα; Η αισιοδοξία είναι μια στάση ζωής και μαθαίνεται!
Αισιόδοξος είναι μόνο όποιος έχει εμπιστοσύνη στο μέλλον; Όχι. Αισιόδοξος είναι εκείνος που μπορεί να δει όσα συμβαίνουν στη ζωή του με θετικό τρόπο, ακόμα και όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες και αντίξοες. Άραγε έχει να κάνει με ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας με το οποίο γεννιόμαστε ή με ένα επίκτητο χαρακτηριστικό, που μαθαίνουμε καθώς περνάει ο καιρός, για παράδειγμα μέσα από τον τρόπο που μας μεγαλώνουν οι γονείς μας; Οι ειδικοί εξηγούν ότι πρόκειται για ένα εγγενές χαρακτηριστικό με το οποίο κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να γεννηθούμε. Παρ’ όλα αυτά, και οι υπόλοιποι -όσοι δεν το έχουμε από τη φύση μας- δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε, αφού μπορούμε να το αποκτήσουμε. Πώς; Προσπαθώντας. Αυτό τουλάχιστον μας συμβουλεύουν οι ειδικοί, να προσπαθήσουμε να εκπαιδευτούμε στη θετική ψυχολογία και την αισιόδοξη στάση ζωής.

Θέλει προσπάθεια

Όταν μιλάμε για αισιοδοξία, σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε να «μετακομίσουμε» σε μία διαφορετική πραγματικότητα και να φανταζόμαστε ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι τέλεια, αλλά αντίθετα να προσπαθούμε να εστιάζουμε στη ζωή μας σε όσα πράγματι μας χαροποιούν. Ο στόχος δεν είναι απλώς να χαιρόμαστε και τίποτε άλλο. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να αρνηθούμε τα δεδομένα και όσα συμβαίνουν γύρω μας και να προσπαθήσουμε μόνο με τη δύναμη της θέλησής μας να αλλάξουμε τη σκέψη μας και ξαφνικά να παίρνουμε τη ζωή από τη θετική της πλευρά. Αυτό που χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε τα όσα μας συμβαίνουν - αυτό είναι άλλωστε και η αιτία της ταραχής μας, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και όχι αυτή καθαυτήν η πραγματικότητα, όπως έλεγε και ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος. Προφανώς, το να καταφέρουμε να βλέπουμε τα πράγματα θετικά δεν είναι κάτι που θα συμβεί εύκολα, αλλά είναι κάτι που χρειάζεται εκπαίδευση και προσπάθεια.

Κάνει καλό στην υγεία

Πολλές έρευνες το αποδεικνύουν: Οι αισιόδοξοι έχουν καλύτερη υγεία. Η αρτηριακή τους πίεση είναι πιο χαμηλή, έχουν δυνατότερο ανοσοποιητικό σύστημα, αναρρώνουν καλύτερα μετά από μία επέμβαση... Η αισιοδοξία και η θετική στάση ζωής είναι, λοιπόν, πιθανό να μακρύνουν τη ζωή μας και σίγουρα θα την κάνουν πολύ πιο όμορφη. Οι ειδικοί αποδίδουν μέρος της εξήγησης στο ότι οι αισιόδοξοι άνθρωποι τρέφονται καλύτερα, κερδίζουν περισσότερα χρήματα, έχουν περισσότερες πιθανότητες να παντρευτούν και λιγότερες να χωρίσουν. Επιπλέον, είναι πιο δημιουργικοί τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική τους ζωή, καθώς δεν απασχολούν το μυαλό τους με το να μεμψιμοιρούν.

Δεν είναι συνταγή
Ας προσέξουμε όμως. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της τάσης              που μας παροτρύνει να θεωρούμε ότι μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα με ελαφριά διάθεση και να τα δούμε όλα θετικά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές, ακόμα και τις ατυχίες, τις ασθένειες, τα ατυχήματα ή τις αναποδιές. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, αλλά και ουτοπικό, για την πλειονότητα των ανθρώπων, που συν τοις άλλοις έχουν ανάγκη και είναι απαραίτητο να «θρηνήσουν» όταν περνούν μια δυσκολία, πράγμα που είναι και το αναμενόμενο, στο μέτρο βέβαια του φυσιολογικού. Η συγκεκριμένη τάση όμως βρίσκει επίσης αντίθετους αρκετούς επιστήμονες, που τονίζουν ότι μια τέτοια θεωρία θα μπορούσε να γίνει ακόμα και επικίνδυνη, καθώς είναι πιθανό να οδηγήσει τελικά τον άνθρωπο να νιώθει πολύ χειρότερα: ένοχος και υπεύθυνος τόσο επειδή δεν μπορεί να δει θετικά τα όσα τον ταλαιπωρούν και τον προβληματίζουν όσο και επειδή δεν έχει καταφέρει να επηρεάσει τα πράγματα -αφού τον έχουν ωθήσει να πιστεύει ότι όλα είναι στο χέρι του- ώστε να αποβούν τελικά θετικά για τον ίδιο.

Τα 5 βήματα που θα μας μάθουν να σκεφτόμαστε αισιόδοξα και θετικά

1.  Αποστασιοποιούμαστε από τις σκέψεις μας

Προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που σκεφτόμαστε δεν είναι απαραιτήτως αληθινό, δεν είναι αυτό που συμβαίνει και δεν χρειάζεται να το πιστεύουμε πάντα, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε με τη φράση: «Σκέφτομαι...».
2.  Ξεχωρίζουμε τα γεγονότα
Μία σκέψη δεν είναι ένα γεγονός. Είναι έτσι βασικό να διαχωρίζουμε όσα έχουν πραγματική υπόσταση από αυτά που συμβαίνουν μόνο στο μυαλό μας.

3. Αποκωδικοποιούμε τα συναισθήματά μας
Δεν είναι πάντα εύκολο να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας. Μας έχουν μάθει ότι μπορεί να δείχνουν αδυναμία ή ότι δεν πρέπει να τα εξωτερικεύουμε. Για να συνειδητοποιήσουμε τι νιώθουμε, πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε αν νιώθουμε ευχάριστα ή δυσάρεστα. Έπειτα, θα πρέπει να ταυτοποιήσουμε το συναίσθημά μας - είναι π.χ φόβος, λύπη ή θυμός; Αν αποκωδικοποιήσουμε τα συναισθήματά μας, θα μπορέσουμε να αποστασιοποιηθούμε από αυτά και να καταλάβουμε ότι είναι σχετικά. Αυτό από μόνο του θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα.

4. Ψάχνουμε για κρυμμένα νοήματα
Υπάρχει άραγε άλλη ερμηνεία, δεδομένης της κατάστασης; Αν ναι, θα πρέπει τότε να επιλέξουμε αυτήν που θα μας προκαλέσει όχι ένα δυσάρεστο, αλλά ένα ευχάριστο συναίσθημα, όπως είναι για παράδειγμα η ανακούφιση ή ακόμα και η χαρά.

5. Αλλάζουμε συμπεριφορά
Η θετική οπτική γωνία μάς βοηθά να σταματήσουμε να εστιάζουμε μόνο σε όσα δεν πάνε καλά. Δεν ψάχνουμε πια τον κρυφό ένοχο. Θέτουμε ερωτήματα και αναζητούμε απαντήσεις.

Ας δούμε συγκεκριμένα παραδείγματα:
 1η κατάσταση
Ο γιος σας σάς ανακοινώνει ότι έγραψε 5 στο τεστ των μαθηματικών
1. Τι σκέφτεστε;
«Ο γιος μου πήρε 5. Όταν θα δώσει εξετάσεις, δεν θα περάσει στο πανεπιστήμιο.»

2. Πράγματι, ο γιος σας θα αποτύχει να περάσει στο πανεπιστήμιο;

«Δεν είναι κάτι που ισχύει. Είναι κάτι που πιστεύω εγώ. Το μόνο που είναι γεγονός είναι ότι έγραψε 5 στο τεστ.»

3. Είναι κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο;

«Είναι δυσάρεστο.»

4. Τι είδους είναι το
 συναίσθημα που νιώθετε;

«Σε αυτήν την κατάσταση είναι φόβος. Φόβος ότι δεν θα περάσει στο πανεπιστήμιο. Αυτός ο φόβος γεμίζει το μυαλό και με άλλες ιδέες, ακόμα πιο απαισιόδοξες, όπως ότι θα αποτύχει στη ζωή του, θα είναι δυστυχισμένος κ.λπ.»

5. Υπάρχει κάποια άλλη ερμηνεία;

«Ίσως ήταν κουρασμένος, ίσως τον απασχολούσε κάτι άλλο, ίσως δεν είχε καταλάβει κάτι καλά, ίσως δεν είχε μελετήσει όσο χρειαζόταν.»

6. Μπορείτε να κάνετε κάτι;

«Μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρούμε μία λύση συζητώντας το μαζί του. Ίσως να κοιμάται και να ξεκουράζεται περισσότερο, ίσως να χρειάζεται καλύτερη οργάνωση στη μελέτη του, ίσως να πρέπει να κάνει κάποια μαθήματα για να καλύψει τα κενά του και να λύσει τις όποιες απορίες του.»

 2η κατάσταση

Βρέχει τις πρώτες μέρες των διακοπών σας
1. Τι σκέφτεστε;
«Βρέχει... θα καταστραφούν οι διακοπές μου.»

2. Είναι αλήθεια ότι βρέχει συνέχεια και ότι θα καταστραφούν οι διακοπές σας;
«Όχι. Κατ’ αρχάς, δεν βρέχει συνέχεια. Έβρεξε τις δύο πρώτες μέρες τα απογεύματα και το βράδυ της τρίτης μέρας.»

3. Είναι κάτι ευχάριστο 
ή δυσάρεστο;
«Είναι δυσάρεστο.»
4. Τι είδους είναι το συναίσθημα που νιώθετε;
«Απογοήτευση και φόβος, γιατί υπολόγιζα πολύ σε αυτές τις διακοπές. Επίσης, είμαι θυμωμένη με τον σύζυγό μου, που ενώ επέμενα να πάμε διακοπές τον Ιούλιο που σπάνια βρέχει, δεν μπορούσε εξαιτίας της δουλειάς του και έτσι αποφασίσαμε να πάμε τον Σεπτέμβριο.»

5. Υπάρχει κάποια άλλη ερμηνεία;

«Έτσι είναι ο Σεπτέμβριος και το βουνό (αφού επιλέξαμε το Πήλιο, που συνδυάζει βουνό και θάλασσα).Το τοπίο όμως είναι ωραίο και σε αποζημιώνει. Επιπλέον, το δελτίο καιρού έδειξε ότι οι επόμενες μέρες θα ’ναι ζεστές.»

6. Μπορείτε να κάνετε κάτι;
«Σιγά-σιγά σταματάω να είμαι θυμωμένη με τον σύζυγό μου. Άλλωστε, δεν φταίει για τον καιρό· έτσι είναι το βουνό και επίσης τον Σεπτέμβριο ξεκινούν οι βροχές. Επιπλέον, έχουμε αρκετές μέρες μπροστά μας για να περάσουμε καλά και κυρίως για να ξεκουραστούμε και να βρεθούμε μαζί σαν οικογένεια, κάτι που το χρειαζόμαστε πολύ.»

Οι αισιόδοξοι είναι αιθεροβάμονες;

Έχουμε συνηθίσει να μας φαίνεται περίεργο το να απομακρυνόμαστε από μια ζωή γεμάτη άγχος και στρες. Θεωρούμε ότι το να είμαστε απαισιόδοξοι σημαίνει ότι είμαστε ρεαλιστές και ότι έτσι θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες της ζωής και τελικά να επιβιώσουμε. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Μπορούμε να είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι και παράλληλα ρεαλιστές. Ο αισιόδοξος δεν είναι ούτε αιθεροβάμων ούτε ανεύθυνος, είναι απλώς ένας άνθρωπος που προσπαθεί να βλέπει τη θετική πλευρά των όσων συμβαίνουν, αντιμετωπίζοντάς τα με σκέψη και υπευθυνότητα, όπως και ο απαισιόδοξος.

Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, περιγράφουμε και σχολιάζουμε συνεχώς στον εαυτό μας τα όσα μας συμβαίνουν. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι διηγούνται πάντα στον εαυτό τους τις ωραιότερες ιστορίες.
Ευχαριστούμε για τη συνεργασία την κ. Ναταλία Κουτρούλη, MSc, ψυχολόγο υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

Η αγάπη δεν είναι μόνο ένα φιλί ....


Η αγάπη δεν είναι μόνο ένα φιλί

Πώς και γιατί ερωτευόμαστε, αποκτούμε οικειότητα και δεσμευόμαστε με κάποιον; Πώς επιλέγουν σύντροφο οι γυναίκες και πώς οι άνδρες; Ποιες είναι οι φάσεις που περνάει μια σχέση και ποιες οι επικίνδυνες στιγμές για να διαλυθεί; Μπορούμε να είμαστε μονογαμικοί; Οι απαντήσεις στα όσα ακολουθούν.

Η αγάπη βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος από την αρχή του ανθρώπινου γένους. Γι’ αυτό άλλωστε και έχει υπάρξει σημαντική πηγή έμπνευσης για ζωγράφους, ποιητές, συγγραφείς και άλλους καλλιτέχνες. Σχετικά πρόσφατα (από τις αρχές του 20ού αιώνα), η αγάπη έχει γίνει αντικείμενο μελέτης και των επιστημόνων, με τους ψυχολόγους και τους κοινωνικούς επιστήμονες να έχουν ασχοληθεί αρκετά με τη σχετική έρευνα. Ο κύριος όγκος της έρευνας παλαιότερα εστιαζόταν στον γάμο, γεγονός που αντανακλούσε και τη σημασία που αυτός είχε για την κοινωνία του προηγούμενου αιώνα. Σιγά-σιγά όμως το ενδιαφέρον της έρευνας μετατοπίστηκε από τον γάμο στην αγάπη και τον έρωτα, σε μια προσπάθεια να απαντηθεί επιτέλους το ερώτημα πώς και γιατί οι άνθρωποι ερωτευόμαστε και επιλέγουμε έναν συγκεκριμένο σύντροφο. Παρ’ όλα αυτά, το θέμα ερευνούσαν κυρίως ψυχολόγοι και όχι νευροεπιστήμονες, αφού επικρατούσε ευρέως η αντίληψη ότι ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να προσεγγιστεί μελετώντας τη δραστηριότητα του εγκεφάλου και στο οποίο δεν παίζουν ρόλο βιολογικοί ή γενετικοί παράγοντες (όπως συμβαίνει για παράδειγμα με το ζευγάρωμα στα ζώα). Ωστόσο, η έρευνα μας έδειξε ότι όλα τα συναισθήματα έχουν τη νευρολογική τους εξήγηση και ότι η αγάπη ή ο έρωτας δεν αποτελούν εξαίρεση σε αυτό. Τελευταία, μάλιστα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, όπως η μαγνητική τομογραφία ή οι ορμονολογικές εξετάσεις, για να αποτυπώσουν το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο ενός ερωτευμένου ανθρώπου. 

Πόσο κρατάει ο έρωτας;

Έχει πολλές φορές ειπωθεί ότι οι εξελικτικοί μηχανισμοί μάς ωθούν να επιλέξουμε για σύντροφο εκείνον με τον οποίο θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τους «καλύτερους» απογόνους. Ο έρωτας αποτελεί πιθανώς το μέσο με το οποίο θα συνδεθεί ένα ζευγάρι ώστε να φέρει στον κόσμο  απογόνους και σύμφωνα με τους ερευνητές χρειάζεται να κρατάει αρκετά, τουλάχιστον τόσο όσο είναι απαραίτητο ώστε να μεγαλώσουν σε ικανοποιητικό βαθμό οι απόγονοι του ζευγαριού. Μάλιστα φαίνεται ότι ανάλογα με το είδος (των ζώων) αυτό το ερωτικό δέσιμο μπορεί να διαρκεί πολύ ή λιγότερο, κάτι που εξαρτάται από το πόσος χρόνος χρειάζεται για να μεγαλώσουν επαρκώς οι απόγονοι. Όσον αφορά, βέβαια, τους ανθρώπους, υπάρχουν συγκεκριμένες έρευνες που έχουν δείξει ότι πολλά διαζύγια συμβαίνουν στον 4ο χρόνο του γάμου και οι επιστήμονες το αποδίδουν στο γεγονός ότι στους ανθρώπους οι απόγονοι έχουν απόλυτη ανάγκη από τη συστηματική φροντίδα και των δύο γονιών τους, τουλάχιστον μέχρι τα τέσσερά τους χρόνια. Ίσως, λοιπόν, οι άνθρωποι να μη διαφέρουν πολύ από τα υπόλοιπα θηλαστικά, απλώς το διάστημα που χρειάζονται οι απόγονοί τους για να ανεξαρτητοποιηθούν είναι μεγαλύτερο από ό,τι σε άλλα είδη. Έτσι, οι άνθρωποι επενδύουν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη σχέση με τον σύντροφο που έκαναν το παιδί. Η σχετική έρευνα μάλιστα δείχνει ότι αυτή η περίοδος μπορεί να φτάνει και τα 7 χρόνια όταν το ζευγάρι έχει περισσότερα από ένα παιδιά να μεγαλώσει και αυτό γιατί χρειάζεται οι δύο γονείς να συνεργαστούν για περισσότερο διάστημα μέχρι να φτάσουν και τα δύο παιδιά σε μια ηλικία όπου δεν θα έχουν ανάγκη πια από την εντατική φροντίδα και των δύο γονιών τους.

Πόσο μπορεί να διαρκέσει μια σχέση;

Οι ειδικοί θεωρούν ότι οι σχέσεις έχουν 3 φάσεις:
Η πρώτη φάση είναι ο έρωτας και χαρακτηρίζεται από ένταση και πάθος, τους δύο συντρόφους να αποκτούν όλο και περισσότερη οικειότητα και να δεσμεύονται σιγά-σιγά. Αυτή η φάση δεν κρατάει περισσότερο από 6 μήνες. 
Διακριτικό γνώρισμα του έρωτα σε αυτό το διάστημα είναι η ανυπομονησία, ο ενθουσιασμός, αλλά και στρες, που οφείλεται στην ανασφάλεια και  μπορεί να προκαλέσει εναλλαγές στη διάθεση. 
Η δεύτερη φάση είναι η παθιασμένη αγάπη. Ξεκινάει μετά από μερικούς μήνες σχέσης και συνοδεύεται από συναισθήματα ασφάλειας, αγάπης και ηρεμίας. Το πάθος βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, ενώ η οικειότητα και η δέσμευση όσο πάνε και γίνονται εντονότερα. Το στρες μειώνεται.
Η τρίτη φάση είναι η συντροφική αγάπη. Συνήθως η παθιασμένη αγάπη κρατάει αρκετό διάστημα (ίσως και χρόνια) πριν εξελιχθεί σε συντροφική αγάπη. Σε αυτό το στάδιο το πάθος έχει μειωθεί αισθητά, ενώ η οικειότητα και η δέσμευση βρίσκονται στο απόγειό τους. Πολλοί θεωρούν ότι η αγάπη σε αυτήν τη χρονική περίοδο μοιάζει πιο πολύ με τη φιλική αγάπη παρά με τον έρωτα.

Φυσικά δεν φτάνουν όλες οι σχέσεις σε αυτήν τη φάση, πολλές τελειώνουν πολύ νωρίτερα. Τα 4 χρόνια που αναφέραμε παραπάνω ως το σκαλοπάτι μετά από το οποίο ξεκινούν πολλές φορές τα προβλήματα είναι συχνά ακριβώς η στιγμή που η παθιασμένη αγάπη πάει να γίνει συντροφική αγάπη και η σχέση δεν αντέχει αυτήν την αλλαγή. Καθώς η σχέση είναι ευάλωτη, αν υπάρχει θέμα και με την οικειότητα του ζευγαριού τη στιγμή που το πάθος φεύγει, τότε το μόνο που μένει είναι η δέσμευση, η οποία σε πολλούς δεν φτάνει. Οι ειδικοί περιγράφουν αυτό το συναίσθημα ως «άδεια αγάπη». Κάποιοι μπορεί να χωρίσουν σε αυτό το στάδιο, άλλοι να παραμείνουν μαζί γιατί η δέσμευση είναι γι’ αυτούς σημαντική και άλλοι να μην φτάσουν ποτέ σε αυτό το στάδιο, παραμένοντας πάντα στην παθιασμένη αγάπη, ακόμα και μετά από 20 χρόνια σχέσης για παράδειγμα. Οι ειδικοί δεν μπορούν να πουν ποιοι είναι οι παράγοντες που καθορίζουν σε ποιο στάδιο θα φτάσει ή θα σταματήσει μια σχέση.

Η χημεία του έρωτα

Πολλές φορές, όταν θέλουμε να περιγράψουμε την έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων, λέμε ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει χημεία μεταξύ τους. Μπορεί να χρησιμοποιούμε τη λέξη «χημεία» μεταφορικά, όμως οι ειδικοί μάς διαβεβαιώνουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει και κυριολεκτικά, αφού χημικές ουσίες που εκκρίνονται στον οργανισμό (ορμόνες, νευροδιαβιβαστές) φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των συναισθημάτων, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ερωτικού. Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι αυτές όσον αφορά τον έρωτα και με ποιον τρόπο μάς επηρεάζουν: 

Η ωκυτοκίνη  Έχει αγχολυτική δράση και είναι γνωστή ως η ορμόνη της εμπιστοσύνης, γι’ αυτό και φαίνεται να παίζει καταλυτικό ρόλο στα πρώτα στάδια του έρωτα, αφού μας αποτρέπει από το να φοβόμαστε το άγνωστο, το νέο. Επιπλέον, φαίνεται να επιδρά και στις μακροχρόνιες σχέσεις μειώνοντας το στρες και το άγχος. 
Η ντοπαμίνη  Η απελευθέρωσή της και η ενεργοποίηση του κυκλώματος ανταμοιβής του εγκεφάλου κάνει την εμπειρία του έρωτα μία ανταποδοτική εμπειρία. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι το κύκλωμα ανταμοιβής ενεργοποιείται και σε άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα στον εθισμό. Με πολλούς τρόπους, η αγάπη και ο έρωτας μπορεί να μοιάζουν - να παρομοιαστούν με έναν εθισμό. Άλλωστε, τα ντοπαμινεργικά «μονοπάτια» που εμπλέκονται στον έρωτα και στη δημιουργία ζευγαριών είναι παρόμοια με εκείνα που «σχηματίζονται» κατά τη ανάπτυξη και την εγκατάσταση του εθισμού. 
Η σεροτονίνη  Είναι μία άλλη ουσία που εμπλέκεται σαφώς στον έρωτα και το συναισθηματικό δέσιμο των ζευγαριών. Ο νευροδιαβιβαστής αυτός και οι εναλλαγές των επιπέδων του είναι γνωστό ότι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε διάφορες καταστάσεις, όπως η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, η κατάθλιψη και η αγχώδης διαταραχή. Η αλήθεια είναι ότι τα αρχικά στάδια του έρωτα θυμίζουν την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και συμπεριλαμβάνουν άγχος, στρες και έμμονες ιδέες. Μάλιστα, έρευνες δείχνουν ότι 12 με 18 μήνες μετά την αρχή της σχέσης τα επίπεδα του εν λόγω νευροδιαβιβαστή ομαλοποιούνται, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μετά τη θεραπεία. 
Η κορτιζόλη  Θεωρείται ορμόνη που ευνοεί το συναισθηματικό δέσιμο στα ζευγάρια. Μάλιστα, σε έρευνα που έγινε σε ανθρώπους που είχαν ερωτευτεί τους τελευταίους 6 μήνες βρέθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Παράλληλα, παρατηρήθηκε και μεγάλη δραστηριότητα στον άξονα «υποθαλάμος-υπόφυση-επινεφρίδια». Για ένα χρονικό διάστημα 12- 24 μηνών δεν υπήρχε αντίστοιχη δραστηριότητα στον άξονα ούτε ήταν τόσο υψηλά τα επίπεδα της κορτιζόλης. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι εκτός από τα γνωστά συναισθήματα ευφορίας, που συνοδεύουν το πρώτο διάστημα μιας σχέσης, είναι υψηλά και τα επίπεδα του στρες και της ανασφάλειας, που σχετίζονται με την αρχή της σχέσης, γι’ αυτό και παρατηρούνται υψηλές τιμές κορτιζόλης. Από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε ότι οι μακροχρόνιες σχέσεις θεωρούνται «ευεργετικές» για την υγεία και αυτό συμβαίνει επειδή το στρες είναι μειωμένο και αυξημένη η ασφάλεια και η ευχαρίστηση, πράγμα που πιθανώς εξηγείται και από τα χαμηλά επίπεδα κορτιζόλης.
Η τεστοστερόνη  Η «ανδρική» ορμόνη, όπως συχνά αποκαλείται, σχετίζεται με την επιθετικότητα. Είναι όμως συνδεδεμένη και με τη σεξουαλική επιθυμία και τη στενή επαφή. Σίγουρα παίζει ρόλο στη δημιουργία μιας σχέσης και στο συναισθηματικό δέσιμο ενός ζευγαριού και ανιχνεύεται υψηλή στις γυναίκες και χαμηλή στους άνδρες στην αρχή της σχέσης. Οι διαφορές αυτές, ωστόσο, εξαλείφονται καθώς περνούν οι μήνες. Ακόμη, έχει επίσης φανεί ότι γενικά οι γυναίκες και οι άνδρες που έχουν μια σχέση διαθέτουν χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης από όσους και όσες είναι ελεύθεροι. Επίσης, οι γυναίκες που βρίσκονται σε μία σχέση εξ αποστάσεως (π.χ. επειδή ο σύντροφός τους είναι αναγκασμένος να δουλεύει μακριά τους) έχουν υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης (και πιθανώς και άλλων ορμονών) σε σχέση με τις γυναίκες που διαμένουν στην ίδια πόλη με τον σύντροφό τους. 

Στον εγκέφαλο των ερωτευμένων

Μέχρι τώρα έχουν γίνει περιορισμένες έρευνες με τη χρήση μαγνητικών τομογραφιών για τη διερεύνηση του ερωτευμένου μυαλού. Γενικά φαίνεται πάντως ότι στον έρωτα διεγείρονται τα κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ευχαρίστηση και την ανταμοιβή και ότι υπάρχουν συνέχεια υψηλές συγκεντρώσεις ντοπαμίνης. Συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου, όπως για παράδειγμα η αμυγδαλή, είναι σαν να απενεργοποιούνται. Αυτό που συμβαίνει με την αμυγδαλή εξηγείται ως εξής: Καθώς πρόκειται για ένα κέντρο που έχει σχέση με τον φόβο, κατά κάποιον τρόπο αδρανοποιείται, αφού αυτός πράγματι μειώνεται όταν βρισκόμαστε κοντά στον αγαπημένο μας. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο πρόσθιος φλοιός -που μας βοηθά να κρίνουμε και να καταλαβαίνουμε τον χαρακτήρα των άλλων- φαίνεται  να τίθεται εκτός λειτουργίας, πράγμα που μπορεί να εξηγήσει γιατί χάνουμε την αίσθηση της κρίσης όταν είμαστε ερωτευμένοι.

Πώς ερωτεύονται οι γυναίκες και πώς οι άνδρες

Ένα πεδίο που έχει ερευνηθεί λίγο είναι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο ερωτεύονται τα δύο φύλα και πώς αντικατοπτρίζεται αυτό στον εγκέφαλό τους. Σύμφωνα με λίγες έρευνες που έχουν γίνει, ο γυναικείος εγκέφαλος δείχνει μεγαλύτερη δραστηριότητα σε περιοχές που σχετίζονται με την προσοχή, το συναίσθημα και τη μνήμη, ενώ ο ανδρικός σε περιοχές που έχουν να κάνουν με τα οπτικά ερεθίσματα. Αυτό εξηγείται, καθώς οι άνδρες είναι «προγραμματισμένοι» από τη φύση για να ψάχνουν στοιχεία στις γυναίκες που θα τις βοηθήσουν να κάνουν παιδιά, όπως είναι η καλή τους υγεία και η νεαρή ηλικία, ενώ οι γυναίκες από την άλλη πλευρά χρειάζεται να αναζητήσουν τους άνδρες που θα έχουν καλή οικονομική κατάσταση, ώστε να μπορέσουν να μεγαλώσουν καλά και με ασφάλεια τα παιδιά τους. Αυτό το επιβεβαιώνουν και οι έρευνες των ψυχολόγων, που δείχνουν ότι οι άνδρες ψάχνουν σε μία σχέση περισσότερο την εμφάνιση, ενώ οι γυναίκες το κοινωνικό και οικονομικό στάτους.

Βιβλιογραφία: A. DE BOER, E. M. VAN BUEL AND G. J. TER HORST, «LOVE IS MORE THAN JUST A KISS: A NEUROBIOLOGICAL PERSPECTIVE ON LOVE AND AFFECTION», Neuroscience 201 (2012) 114–124

http://www.siatsoucyprus.com/
https://www.youtube.com/channel/UCJG2hfjVzLZeTA9TJsanUDg